Maar wie vraagt daar nu om en wanneer is er nu sprake van bestwil, dat zouden wij nu wel eens willen weten. Wij gingen op zoek.

De leugen cadeau lijkt meer schering dan inslag.

Daarom beste lezers van Mooie Woorden, dit keer in uitgave 4 het thema

de leugen cadeau.

Gratis en voor niets dus zoals u van ons gewend bent.

Mocht er nog iemand een leugentje om bestwil over hebben,

laat het ons weten, we zijn razend nieuwsgierig of de leugens om bestwil ook door de waarheid achterhaald worden.

 

 

Inhoud:

 

1. De hovenier
2. Tussen lullen en klepzeiken
3. Normaal
4. Gedichten Maaike van Langen
5. De leugen cadeau
6. Gedichten van Mark van den Boomen
7. Nederlandse twin towers
8. Gedichten van: Bianca, Aad Reudool, Laila, anonymuse
9. Gerrit
10. Gedichten van Mathieu Peeters
11. Meer Blauw op straat

 

Inzendingen in deze Mooie Woorden door:

Maria Berkers, Bianca, Laila, Aad Reudool, Godfried Keulen, Marc van den Boomen.

 

 

1.

 

Auteur: Maria Berkers

 

De hovenier

Driftig stoot Mies met zijn botte schoffel tegen de taaie wortels van het onkruid. Het is koud en het schoffelen houdt hem nog enigszins op temperatuur. De tuin van het bejaardenhuis is groot en strak aangelegd. Mies houdt daar niet van; hij voelt zich meer op zijn gemak als hij met zijn hond door het bos kan struinen. Shit, dat was geen onkruid. Wie zet er nu zo'n miezerig plantje in zo'n grote tuin.

 

De bejaarden kunnen het van binnenuit niet eens zien. Het begint te motregenen. Een werkkeet is er niet en Mies kijkt verlangend door het raam van het bejaardenhuis. Binnen zit een hele club oudjes rondom enkele tafels. Ze kaarten, breien en drinken koffie. Mies kan in gedachte de verse koffie ruiken. Zouden ze hem binnen vragen voor een bakje? Op zijn zware veiligheidsschoenen sjokt hij met zijn schoffel naar de kruiwagen die op de stoep voor de voordeur staat. Hij trekt zijn zwartbruin geruite das over zijn koude, rode oren en schuilt onder het afdakje boven de voordeur. De tuin ligt er weinig hoopvol bij; alle struiken moeten nog worden gesnoeid en hij is nog lang niet klaar met schoffelen. Nog een geluk dat het gras niet hard groeit in deze tijd. Maaien kan nog wel een paar weken wachten.

 

Het houdt op met regenen. Traag pakt hij de schoffel die hij tegen de muur had gezet en met grote, slepende passen loopt hij richting onkruid. Dan wordt er tegen het raam getikt. Een vrolijk lachende oma met witte krulletjes en heel veel rimpels houdt met haar ene hand een kopje omhoog en wenkt hem met haar andere hand. Zijn hart maakt een sprongetje. Op een drafje loopt hij terug naar de voordeur, zet zijn zware schoenen in een hoekje op de deurmat en loopt op zijn sokken de gang in, in de richting van waar hij de vrouw met de koffie vermoedt.

 

Er is nog plaats genoeg in de recreatiezaal. De oude vrouw zet een kopje dampende koffie voor zijn neus. "Fijn hè", zegt ze, "zo'n baantje in de open lucht. Behalve als het regent, natuurlijk". Mies knippert met zijn ogen en roert fanatiek door zijn koffie. "Koekje?", vraagt zijn gastvrouw. Met zijn brede handen peutert Mies het papiertje van het wafeltje. Hij kijkt eens rond en probeert de leeftijd van de jongsten te schatten. "Ergens achter in de zestig", denkt hij. "Nog maar acht jaar"!

 

 

2.

Reactie op mooie woorden 3 en de oproep om te schrijven met als thema

de leugen cadeau

 

Auteur: Godfried Keulen(amateur filosoof)

 

Tussen lullen en klepzeiken

Een welbespraakt mens telt voor twee. De mens heeft als een van de weinige wezens het onvolprezen vermogen om zijn spraak en taal te gebruiken om de meest onzinnige dingen te verkondigen. Het strottenhoofd is in staat om de meest mooie klanken voort te brengen, die het oor zouden kunnen strelen en onze hoofden vrij kunnen maken van de nevelsluiers die in vele van onze hersenen lijken te waren.

 

Zeg nou eens eerlijk, hoe vaak komt u iemand tegen, die werkelijk iets zinnigs zegt en daarmee tegelijkertijd zorgvuldig de woorden kiest waarmee de klanken van het gezegde het hart aanspreken. Als u dat laatste begrijpt dan kunt u waarschijnlijk zelf goed lullen of u bezit een mooie woordenschat waar mijn eigen spraakcentrum jammerlijk jaloers om zou zijn. Het is toch moeilijk voor te stellen dat diezelfde gave om met mooie woorden zinnige dingen te zeggen zelden gebruikt wordt. Het handjevol intellectuele en goed getalenteerde dichters, die hun mooie woorden inzetten om zich te onderscheiden van de grijze burgerlijke massa, gebruiken ingewikkelde taal om te verhullen dat de boodschap, die zij met zorgvuldige woorden kiezen, ook niet meer om het lijf heeft dan het verkooppraatje, dat de gemiddelde marktkoopman gebruikt om peren voor appels te verkopen.

 

Een onmiskenbaar gevoel van heimwee maakt zich van mij meester als weer voor de tiende keer op een dag mij de vraag wordt gesteld hoe gaat het er mee?, alles goed?, waarna de meesten zich haasten om bij mij uit de buurt te komen; ik zou de vraag eens serieus nemen! Terwijl het antwoord al in de vraag schuilt. Mijmerend denk ik terug aan mijn jeugd, niemand vroeg hoe het met me ging, ik was te introvert om interessant te kunnen zijn. Mijn gestotter droeg natuurlijk ook niet bij aan onbevangen communicatie. Over het algemeen wordt bij lieden met communicatieve gebreken of uitgesproken meningen al snel de stempel dom, excentriek of te kritisch op het voorhoofd gestampt.   

Angst! Dat zal het zijn, de angst om werkelijk iets te zeggen dat mogelijk iets los zou kunnen maken bij een ander, dat zal de meesten van ons weerhouden om echte woorden te spreken.

 

Het is makkelijker om te verzanden in vooraf door iedereen aanvaarde openingszinnen en standaard vragen. De antwoorden doen er niet echt toe, het gaat om het gevoel van veilig contact leggen zonder jezelf in de waagschaal hoeven te leggen. De leugen cadeau! Dat is wat ik zeg.

Het verschil tussen lullen en klepzeiken is flinterdun.

 

 

 

3.

Auteur: Reudol

 

 

NORMAAL?

Ik hoorde laatst een man van dik in de veertig, trainingspak, asociale roestbruine Opel kadet zo geparkeerd dat deze drie parkeerplaatsen gebruikte, tegen een moeder met een spelend kind roepen dat ze eens normaal moest doen. Wat was er gebeurd? Het kind liep met een bal te spelen en die bal was tegen de Kadet van deze beste meneer gekomen.

 

Geschrokken vroeg ik mij direct in mijzelf af, de man had tenslotte een paar zichtbare plakplaatjes en dat schrikt ook mij af, of deze man bepaalt wat normaal is en vooral wie hem daartoe bevoegd heefthet zette mij erg aan het denken.

 

Mensen die door de gemiddelde mens worden aangeduid als zijnde niet helemaal normaal (of nog erger niet helemaal goed), zijn misschien wel de meest normale mensen van ons allemaal, zij stelen niet (bewust), ze beginnen geen oorlog, en ze doen hun werk met enorm veel enthousiasmeiets wat velen van ons niet kunnen zeggen, want zeg nou eerlijk, wie gaat er elke dag weer met een glimlach van oor tot oor naar zijn werk. In tegenstelling tot deze niet normale mensen staan wij als normaal te boek, wij gaan met zn allen in de file staan en wachten niet tot we worden opgehaald door een busje met mensen van ons eigen niveau (als dat zou gebeuren zouden namelijk de normale en de niet normale mensen in dezelfde busjes terecht komen en dat vinden de normale mensen niet normaal..) Wij normale mensen staan ruzie te maken in de supermarkt als er iemand is voorgedrongen en wij dus 2 minuten langer doen over de boodschappen.

 

Goed, wie bepaalt nu wat normaal is of als niemand dat bepaalt, mag iedereen voor zich dan die grens trekken? Is de opmerking van de man met de Kadet normaal, is de schrik van de vrouw die de opmerking naar haar hoofd krijgt normaal, is de angst van het kindje om haar bal vanwege dit verschrikkelijke voorval kwijt te raken normaal, en is mijn angst voor mannen met plakplaatjes normaal? Ik weet het niet, kunnen we de schuld altijd geven aan iemand die een andere norm heeft dan wijzelf, of hebben juist wij de afwijkende mening en zou die niet bepalend moeten zijn? Alleen wijzelf kunnen dat bepalen, maar als iedereen zijn eigen norm heeft zijn wij allemaal normaal, tenzij je echt niet goed bent

Mijn conclusie: het individu bepaalt! Is iedereen het daarmee eens.???

 

4. Gedichten:

Auteur: Maaike van Langen.

 

Mn liefje mn duifje.

 

Mn liefje mn duifje

Vlieg terug naar ons nest

Ik weet het, het spijt me

Ik heb het verpest

 

Laat me weer verhaaltjes

Voor het slapen gaan verzinnen

En mag ik dan de sleutel terug

Om opnieuw te beginnen

 

Mn liefje mn duifje

Geef me nog een kans

Ik ben weer terug bij zinnen

Heus het stelde niets voor met Frans

 

Abel

 

Toe maar

Doe maar

Haal de clichés maar uit de kast

Ik hou van jou

De zee is blauw en houd me nog even vast

 

Mijn jas

Het hangt er een beetje lullig bij

Soms tegen de rechter, dan weer tegen de linkerdij

Ik kan het je nog sterker vertellen

Het kan niet eens vervellen

Heeft het ding eigenlijk nut?

 

Nee, dat hadden de joden al lang ontdekt.

Vooruit, weg met de voorhuid

Maar, je kunt er best een jas van maken

Met een paar mooie handschoenen erbij

Mijn jas wordt dan een baken

Voor een nieuwe maatschappij

Waarin eenieder met zon jas gaat lopen

 

Vooruit, hier met die voorhuid

Ik zal een scherp mes kopen

En wat opgewonden hijgen

Om mannen in mijn bed te krijgen

Hopelijk houden ze zich groot

Bloeden ze niet dood

Soms heb ik pech

Is de kerel jood

En is de huid al weg

 

Na decennia van sparen

En zakjes met plakjes

In mijn diepvries te bewaren

Kan ik ze eindelijk ontdooien

Een voor een gaan looien

 

Als ik dan over straat paradeer

Met mijn jas van voorhuidleer

En achter me een nette heer

Zal ik schateren dat ik zeggen kan

Je loopt je lul achterna man

 

(Uit griffioenspelen 2000)

Hoe of wat het is toch een pot nat

 

Met jou kun je heel leuke dingen doen

Ik steek je neer

Geef je een zoen

Ik schiet je lek

Ik breek je nek

Met pijl en boog doorboor ik je oog

Ik braak je rad

Ik haal je kiel

Voer je mijn kat

Ontlijf je ziel

 

De waag is te traag

En de schandpaal

Is het ook niet helemaal

Ik stenig je

Kijk hoe lenig je bent als de paarden je vieren-

delen kijken of je dan nog zal klieren

 

Denk niet dat ik het allemaal meen

Ik ben heus niet zo gemeen

Ik mag dat stuk verdriet

Alleen niet

Zo

 

 

Blijf jij maar lekker buiten staan

Ik kan de hele wereld aan

Voordat je je vergist

Ik heb je.nauwelijks gemist.

 

Je hebt me niet of nooit geslagen

Maar ik kan je niet verdragen

En hoeveel bloemen je ook brengt

Leg die maar op mijn kist

Ik heb je . nauwelijks gemist

 

Ik mag misschien kwetsbaar lijken

Maar ik loop tenminste niet te zeiken

Over hoe mooi het was

En dat we het nog kunnen proberen

Het zal me worst wezen het kan me niet deren

Voordat je je vergist

Ik heb je nauwelijks gemist

 

Je gejammer kan me ook niets schelen

Ik wil mijn dekbed niet met je delen

Want weet je voordat je je vergist

Ik heb je misschien een beetje

Maar vooral niet, nooit of nauwelijks gemist

 

 

5. Verhaal:

Auteur: Mathieu Peeters

 De leugen cadeau.

 

Ongelooflijke verhalen, daar was hij goed in mijn vriend Pieterjan Bolsward.

Hij had een ongelooflijk saai leven maar vertelde over de meest onwaarschijnlijke avonturen die hij in het recente verleden zou hebben meegemaakt. Denk nou niet dat het daarbij bleef. Pieterjan was ook een dwangmatige verzamelaar, van melkkannetje tot treinkaartje. Alles om zijn ongelooflijke verhalen kracht bij te zetten. Voor de buitenwereld was Pieterjan de saaiheid zelve, het gebeurde regelmatig dat zijn vastgeroeste geraniums, die op de vensterbank hun straf uitzaten wegens hun saai ogend uiterlijk, hun bloemen en blaadjes lieten hangen. Niet dat ze behoefte hadden aan water, Pieterjan zat zo lang tegen ze aan te lullen, dat deze planten het van pure frustratie opgaven en hun hele hebben en houden lieten hangen.

Dat was namelijk het probleem, niemand maar dan ook niemand nam hem serieus. Nou overkomt mannen dat wel vaker maar over het algemeen hoeven ze daar niets voor te doen. Maar in het geval van Pieterjan  was dat andere koek. Hij deed zoveel moeite om zijn verhalen met bewijsmateriaal te staven, dat het wantrouwen bij de toehoorders groot was. Regelmatig gaf Pieterjan feestjes, waar hij dan op ongepaste wijze zijn vertelsels ventileerde. Door de jaren heen was Pieterjan een ander mens geworden. Hij verzweeg vaker de waarheid en beschreef zijn avonturen, die hij eigenlijk alleen in zijn hoofd beleefde, in een groot rood boek, dat trouw zijn bloemetjesmotiefstoel chaperonneerde. De bewijsstukken, die onlosmakelijk waren verbonden met zijn verhalen, belandden telkens in een robuuste kast met mooie houtsnijwerkafbeeldingen, die taferelen uit een andere tijd dan de huidige weergaven, waarbij het hoeden van ganzen nog een gewone dagelijkse bezigheid leek te zijn. Ik heb vaak met verbazing naar deze kast met houtsnijwerk gekeken als ik bij mijn vriend Pieterjan was ontboden. Niet dat ik moeite had met het houtsnijwerktafereeltje, maar wel met de meest bizarre voorwerpen, die in de vitrinekast uitgestald lagen. Zeg nou zelf, als je weet dat Pieterjan zijn verhalen staafde met bewijsmateriaal dat hij in deze kast bewaarde, dan wil je echt het verhaal niet horen dat bij het verweerde en met veiligheidsspelden doorboorde pakje condooms hoorde. Of wat te denken van de kleverige kauwgom, die nog net met een aantal kleverige draden aan een mooie rode met gouden randen versierde damesportemonnee kleefde.

In de meeste gevallen hoefde je nog eens niet te vragen of hij zijn verhalen vertelde.

Het begon als je bij hem aanbelde. De zware, met aluminiumstrippen beslagen eikenhouten deur deed ietwat onvriendelijk aan. Op de klep van de brievenbus kleefde zoals op zoveel deuren in Nederland de sticker

NEE geen ongeadresseerde reclame drukwerk en JA: wel huis aan huis bladen maar wie goed keek las iets anders in de twee regels. Pieterjan had de tekst aangepast en er

NEE: niet geïnteresseerd in mijn verhalen, JA: sodemieter dan maar weer op van gemaakt. Op de door mossen aangetaste bakstenen muur die de deurpost flankeerde prijkte een naambordje met daarop de tekst: Pieterjan Bolsward verhalenverteller. Vertellingen na telefonische afspraak.

 

Maar niemand haalde het in zijn hoofd om een afspraak met hem te maken. Behalve Greta, die schuin tegenover Pieterjan woonde. Greta en Pieterjan hadden een band. Op een of andere manier voelden ze zich tot elkaar aangetrokken, niets seksueels hoor, want de kans dat Pieterjan tijdens de liefdesdaad in slaap viel was even groot als de kans dat na een groen stoplicht rood volgde. Nee, het gaat bij mij en Greta om meer dan dat zei Pieterjan. Wij delen een bepaald gevoel van realiteit, een bepaald besef van een balans tussen hemel en aarde, niets en alles, liefde en haat, zin en waanzin.

Tja, wie Greta kende wist, dat dat laatste waar moest zijn. Hoewel Greta geen lelijke vrouw was keek ik vaak met afgrijzen naar haar. Er zat een steekje los bij haar. Om maar niet te spreken van haar woede-uitbarstingen die ze te pas en te onpas uit haar diepste binnenste liet opkomen. Een kleine gebeurtenis was voor Greta al genoeg om totaal te flippen. Maar Pieterjan voelde zich op zijn gemak bij haar. Eindelijk kreeg hij de aandacht die hij verdiende, zo vond hij. Greta luisterde urenlang ademloos naar zijn verhalen en onderwierp het bewijsmateriaal persoonlijk aan een grondige controle, stelde er kritische vragen over en prees vervolgens Pieterjan zijn realiteitszin.

Soms heel soms zocht ze toenadering tot Pieterjan. Dan keek ze hem met haar grote ogen schaapachtig aan, frunnikte wat aan haar blouse en liet haar tepels uit het gelid springen. Pieterjan keek dan schichtig naar de priemende aandachttrekkers om vervolgens net te doen of hij ze niet gezien had. Nee, Pieterjan zou Greta nooit en te nimmer met een vinger aanraken. Hij raakte alleen een vrouw aan als daar een medische oorzaak voor was. Bijvoorbeeld als het winkelmeisje haar vinger had geprikt bij het samenstellen van zijn vijf kleuren bosje rozen, dat hij elke week op dinsdag 13.45 u precies kocht bij het bloemstalletje op de hoek Leliestraat- Rozenlaan, voor Greta!

Pieterjan hield van regelmaat, van dingen op dezelfde tijd en plaats. Zijn leven bestond uit aaneenschakelingen van gewoontes en gebeurtenissen, die hij zorgvuldig plande. Ik organiseer mijzelf zei hij dan als ik vroeg hoe hij het toch voor elkaar kreeg om exact om 3 minuten en 5 seconden over tien bij mij op de stoep te staan.

Elke dag kwam hij op bezoek bij mij thuis, dronk koffie, bewonderde mijn geraniums, keek televisie, las de krant, deed de afwas en kookte een middagmaal. Als ik hem dan vroeg; Pieterjan waarom doe je dit toch allemaal voor mij, dan zei hij ik bewonder je geraniums, ze staan zo fier voor je raam, ik word er helemaal vrolijk van. Kijk en dat is nou mooi, dat een dergelijke zielepiet als Pieterjan Bolsward vrolijk wordt van mijn geraniums, dat geeft mij dan ook weer een goed gevoel. Terwijl ik eigenlijk wel zeker wist, dat hij het loog zoals het hier gedrukt staat, maar goed ik wist waarom hij bij mij op bezoek kwam. Pieterjan was altijd op zoek naar voorwerpen om verhalen bij te verzinnen. Steevast moest ik weer naar de winkel om iets nieuws te kopen ter vervanging van de door Pieterjan ontvreemde spullen.

Het waren weliswaar geen grote dingen, maar toch was het knap lastig als je op een morgen het plan had opgevat om het toilet door te trekken en iemand bleek de trekknop ontvreemd te hebben. Maar daar bleef het niet bij, Pieterjan nam ook monsters van de wc-rand. Bijzonder was hij gesteld op de vochtparels die wel eens op de rand achterbleven.

Vaak heb ik Pieterjan gewaarschuwd, dat deze parels hoogstwaarschijnlijk afkomstig waren van mannen, die geprobeerd hadden om tijdens een staande plas niet te knoeien. Maar ja, Pieterjan ergens vanaf brengen had geen enkele zin, net zomin als dat je een man zittend plassen kunt leren. Het valt ook niet mee met al dat bewijsmateriaal voor je gulp, als je moet kiezen tussen fier te pronken met je lid en ondertussen gelaten de stroom klatergoud gade te slaan, of met je warme billen op de koude bril neer te dalen. Elke week strompelde hij de deur uit met zijn armen vol nutteloze voorwerpen en monsterpotjes met substanties in allerlei tropische kleuren. Het gekke was, dat ik er niets van kon zeggen. Ondanks het feit dat ik wist wat er ging gebeuren verraste het mij elke keer weer. Het meest geschokt was ik telkens weer van de absurditeit van zijn keuzes. Vooral zijn monsterpotjes deden mij afgrijzen, vaker dan mij lief was zag ik kleuren, vormen en bewegingen waarvan ik het bestaan niet kende.

Nog erger werd het als Pieterjan zijn buit ging indexeren. Hij zat dan uren aan mijn keukentafel met pen en blocnote in de aanslag, rook aan elk potje, schudde de inhoud door elkaar en noteerde vervolgens de dingen die gebeurden.

Daarna mijmerde hij bij elk potje en voorwerp een vooraf ingestelde tijd op zijn stopwatch, waarbij hij zijn fantasie over het testvoorwerp ten volle liet gaan.

Als er een keurmerk zou bestaan voor walgelijke momenten dan zou ik er graag een toekennen aan deze. Het duurde weer dagen voor ik een hap door mijn keel kon krijgen na dit tafereel in mijn keuken. Vaak assisteerde Greta Pieterjan gretig. Eigenlijk waren die twee voor elkaar geschapen, want Greta raakte zo opgewonden van Pieterjans rariteitenkabinet dat ik soms het idee had dat ze hem op mijn keukentafel wou bespringen en te midden van .. met Pieterjan wou samensmelten tot één in gemeenschap verkeren zogezegd. Maar omdat ze wist dat Pieterjan haar dan bitsig terecht zou wijzen, hield ze zich in. Een daad die mij nog meer verontrustte, want bij gebrek aan beter keek ze dan steevast mijn kant op om nog iets van haar driften te kunnen botvieren. Voor mij was het dan de hoogste tijd om het gebouw te verlaten. Meestal lukte dat maar soms ook niet! Dan moest ik noodgedwongen toegeven aan de grillen van Greta. Onweerstaanbaar was de geur van haar lichaam als ze in extase met haar ogen rolde en mij luidruchtig overmeesterde. Ik, die normaal de liefde als iets moois en puurs zag, de lust als een zeldzaamheid beschouwde. Die soms, heel soms de overhand kreeg bij het aansnijden van de kerstkalkoen als deze zoals elk jaar weer lang op zich liet wachten, omdat Pieterjan het arme beest eerst uitgebreid moest fotograferen voor zijn verzameling.

Terwijl Gretas lichaam het mijne omsloot, voelde ik mij eenzamer dan ooit.

Hoewel Greta dit moment naar alle waarschijnlijkheid als een hoogtepunt zou aanmerken, was ik mij er sterker dat ooit van bewust dat deze twee mensen niet van deze wereld waren. En als er al een duivelse toverkunst zou bestaan, zij die vakkundig bedreven. Als Greta zich had toegeëigend wat haar toekwam, bedolf ze mij met lieve woordjes, streelde ze mijn lichaam en prees mijn tederheid. Nog nooit had ze zoveel liefde gevoeld, een ongeëvenaarde passie ervaren. Ik zou mij natuurlijk de koning te rijk moeten voelen, maar bij deze mensen waren woorden slechts attributen in een verzameling. Woorden, die ze gebruikten om hun daden geloofwaardig te maken. Terwijl ik het gevoel in mijn lichaam weer terug kreeg en ik met succes het lichaam van Greta van mij af kon schuiven, schreef Pieterjan driftig in zijn blocnote. Op het volgende feestje zou hij in geuren en kleuren over deze gebeurtenis vertellen, enkele attributen laten zien die het verhaal aannemelijk zouden maken. En Greta zou haar lichaam als ultiem bewijsmateriaal opvoeren. Op dat moment zou ik een daad stellen en mijn vriendschap met dit tweetal verbreken en mijn eigen weg gaan, want

 

op zoek naar de waarheid krijg je de leugen overal cadeau.

 

 

6. Gedichten:

Auteur: Marc van den Boomen

 

Slapeloze blik
--------
Als blauw maanlicht over je gezicht streelt
En ik met open ogen naar jouw gesloten ogen zwijg
Vind ik het niet erg dat ik niet kan slapen
Omdat ik van jou geen dekens krijg

-----------

Binnenwandeling

Aan het einde van het bospad,
schijnt een lichtje door een raam
Met daarnaast een halfrond deurtje
en verguld daarop een naam

Ik zou daar ook best willen wonen
Zo temidden van dit al
en toen keek ik naar het zonnetje
maar het zonnetje wist het al.

 

Ik ben naar voren toe gelopen
Wie hier woonde was vast blij
Op het naambordje gekeken
en die naam was die van mij

Vond de sleutel in m'n broekzak
maar de deur was niet op slot
Hier mag ik nu altijd wonen
van mezelf dat is mijn lot.
-------

Diep licht

In de stilte van mijn kamer
Klinkt op de achtergrond een stil gebed
Leunend over m'n schouder
Wordt pijn  in een hoekje gezet

De andere hand tilt m'n hoof omhoog
En laat m'n gedachten dwalen
Ik voel de warmte in m'n rug
zo kan ik nooit verdwalen
--------

Dip

Ik sta aan de afgrond van een machtige vallei
Hoewel ik niet alleen ben, ben ik wel eerste in de rij
Wat is de bedoeling hier en maak ik nog wel kans?
Ik draai me om en richt mn blik, ontspring mn eigen dans
--------
Donker in het licht

Ik moet nu echt gaan slapen ,
want mn ogen worden zwaar,
En dat is vreemd, want niet de nacht,
maar t licht vormt het gevaar.

Mn handen schermen donker
Maar  mn ogen willen kijken
Niet naar de klok, niet naar de tijd
En ik kan het niet ontwijken.

-----
Koning in m'n hoofd

In het land van mijn gedachten
Ben ik koning zonder kroon
Ik voed mn onderdanen
met n mild gestemde toon

Soms keren ze zich toch tegen me
En sla ik mezelf uit het veld
Want dat ik hier alleen woon
Heeft niemand ooit verteld.

Als ik je 's morgensvroeg zo zie staan
Ben ik bang dat ik je vannacht te kort heb gedaan
Maar sommigen vinden je leuk
en veel vrouwen vinden je sexy
Maar je blijft verdomd onhandig
ochtenderectie.

7. Column:

Auteur: Reudol

 

NEDERLANDSE TWIN TOWERS

 

Het is mode om te herdenken, maar er zijn wat mij betreft ook grenzen aan hoe je kunt herdenken. Ik ben van mening dat de herdenking geen grotere ramp mag zijn dan de ramp die herdacht wordt.

 

Neem nou de herdenking voor de verschrikkelijke gebeurtenissen van 11 september, een dag om nooit meer te vergeten. Ze gaan daar een herdenkingsconcert geven met een groot aantal wereldberoemde criminelen en artiesten!!! Naast o.a. Witney H. (drugsgebruikster), Michael J. (kindermisbruiker) zal ook onze eigen Vanessa alias Conny B. gaan optreden en dat feit op zich zou toch strafbaar moeten zijn. Maar ja, als we een minister van Justitie krijgen van de Lijst Pim Fortuyn zal de komende regering daar waarschijnlijk geen wet voor uitbrengen, totdat het geld voor het standbeeld voor Pim ingezameld is door onze Conny, en voor die tijd hebben we al weer verkiezingen gehad. De enige reden dat haar ode aan Pim verkoopt moet toch zijn dat al haar kinderen een exemplaar bij papa hebben moeten kopen in de inmiddels verre van for Free-Record Shop, en zij heeft nou eenmaal meer kinderen dan Gerard Joling die dus zelf die tien duizend exemplaren van At your Service (aanstaand winnaar van de TMF Music Awards voor meest originele titel) heeft moeten kopen om in de Mega top weet ik veel te komen.

 

Van de andere kant is dit wel het beste antwoord op de nieuwe Amerikaanse wet die toestaat dat Amerika Nederland binnenvalt als we een Amerikaan voor een democratische internationale strafhof willen brengen. De Amerikanen mogen wel duizenden Afghanen zonder enige vorm van protest vasthouden (lees mishandelen, red.) op een stuk grond wat ze van Cuba hebben geleased voor een matsprijsje. Maar kom niet aan hun eigen mensen want die kunnen nooit schuldig zijn aan verschrikkelijke misdaden... Zouden ze Conny B. ook niet daar vasthouden na haar optreden? We kunnen natuurlijk hopen dat de Amerikanen een optreden? Wan onze eigen Twin Towers beschouwen als de ergste vorm van terrorisme

 

8.1 Gedichten:

Auteur: Bianca

Eenzaamheid

Net of je alleen op de wereld bent,

Ken je dat gevoel?

Of dat er niemand anders is die je kent,

Snap je wat ik bedoel?

 

Leven met jezelf terwijl je jezelf afvraagt waarom,

Teveel nadenken over dingen,

Mijn hoofd een levende tijdbom,

Wanneer begint het tot anderen door te dringen?

 

Denkend dat ik in een andere wereld leef,

Een wereld vol onbegrip,

Iemand zei me ooit dat ik overdreef,

En dat ik zat in een dip!

 

Maar ik weet beter,ik ben anders dan de rest,

Eigenlijk moet ik daar blij om zijn,

En toch werd ik er vroeger mee gepest,

En doet het me nu nog steeds pijn!

 

8.2 Gedichten:

Auteur: Anonymuse

 

Het Licht

Elke dag zie ik schimmen

Overal, in de mist

De mist vertroebelt

verstrooit, vervormt

en verwart

Een licht verscheen

Schimmen vervaagden

Door de mist kwam een wezen

Als een god, als een mens

Een mens geraakt door god

Ik zie haar en ben gevangen

Nu zit ik vast

Tussen de vage schimmen

Kijkend naar haar

Verlangend

Verlangend naar vrijheid

Naar realiteit

Naar haar

Laat me eruit

Uit de twijfel

Laat me vrij

Terug naar de wereld vol schimmen

Of raak me met je licht

Dat de wereld zichtbaar wordt

Begrijpbaar

Mooi

Laat me eruit

 

8.3 Gedichten:

Auteur: Laila

 

Oma

Herinneringen. elke dag

Aan jouw mooie glimlach

Maar dat is verleden tijd

In dit leven zijn wij onze lieve oma

Voor altijd kwijt

Bijna elke nacht zie ik je weer

En weet..

Jij kijkt vanuit de hemel op ons neer

Ik wil jou laten weten

Dat ik jou nooit zal vergeten !

En ik hoop dat ik jou

Mijn lieve oma

In al mijn mooie dromen

Tegen zal blijven komen

 

8.4 Gedichten:

Auteur: Reudol

 

JIJ!

Ik wil dromen over jou

Ik wil met je vrijen op het strand

Ik wil met je dansen in de nacht

Ik wil met je praten over liefde

Ik wil met je zingen over ons

Ik wil voor altijd met je samen zijn

Eigenlijk wil ik weten wie je bent

 

9. Verhaal:

Auteur: Maria Berkers

 

Gerrit

"He, luister eens! Zullen we nog een keer zingen?"

Hij gaat tegenover me aan het tafeltje zitten, in het drukke café. Ik ken Gerrit goed, maar hij is veranderd. Zijn kleren zijn smerig en doorweekt, zijn krullen lang en ongekamd. In zijn linkeroor zitten twee kleine oorringetjes en hij heeft een zwarte deukhoed op met een brede, slappe rand. Vóór op de hoed zit een speldje; een rood geëmailleerd sterretje. Hij heeft zich dagen niet geschoren. Maar het meest opvallend zijn z'n lege, starende staalblauwe ogen.

 

"Ken je het nog?" vraagt hij weer en terwijl hij met zijn trillende handen driftig de maat slaat, zingt hij hard en vals: " Ontwaakt, verworpenen  der aarde ...".

Als ik niet meezing kijkt hij het volle café in en roept: "Ik heb vroeger met haar in het actiekoortje gezeten. Ze heeft toen liedjes geschreven over politiek."

Ik staar naar mijn wijnglas en kijk op mijn horloge; kwart over tien. "Mattie, schiet op, waar blijf je nou," denk ik vertwijfeld, terwijl ik fanatiek door het raam de donkere straat in tuur. En weer zet Gerrit een liedje in, ditmaal over een vroegere wethouder van jeugdzaken. "Zingen," spoort hij me aan, "je hebt het zelf geschreven."

 

"Ik ken de tekst niet meer", lieg ik. Ik begin me steeds ongemakkelijker te voelen. Ik wist wel dat hij een paar keer in een psychiatrisch ziekenhuis was opgenomen, maar hier was ik niet op voorbereid.

"Wil je wat drinken", vraag ik. "Nee", zegt hij. "Alcohol krijg ik hier niet en iets anders lust ik niet".

Hij draait zich om naar het tafeltje achter zich. Ik haal opgelucht adem. Maar die mensen doen alsof hij niet bestaat. Dan kijkt hij mij weer aan. Zijn gezicht is asgrauw en zijn ogen zijn rood doorlopen.

"Je ziet er niet zo goed uit", probeer ik voorzichtig.

"Jij ook niet", grijnst hij. "Binnenkort ben ik weer een knappe kerel, want ik ben gestopt met mijn medicijnen. Dat vinden ze in het ziekenhuis niet goed. Ze denken daar dat ik gek ben. Maar ik ben niet gek. Dat komt door de rotzooi die ik moet slikken". "Ja, ja",zeg ik. "En waar woon je nu?"

 

"Ik woon nergens. Maar je zult het wel gehoord hebben; de burgemeester gaat met pensioen". Ja, dat heb ik gehoord.

"En ik word de nieuwe burgemeester", zegt hij breed lachend. Ik ben ervan overtuigd dat hij zichzelf gelooft. "Ik weet wel dat ze eigenlijk een vrouw willen, maar als ze mij zien, word ik meteen aangenomen. Even naar de w.c."

Hij hijst zich van zijn stoel en loopt met stijve knieën in de richting van de bar. Hij gaat niet naar de w.c. maar loopt naar een tafeltje waarop nog een aantal bierglazen staan. Met trillende handen schudt hij de restjes uit de glazen bij elkaar en drinkt het verzamelde bier in één teug op.

 

 

Er gaat een ober naar hem toe en trekt hem aan zijn mouw. Gedwee loopt Gerrit met hem mee naar de deur.

Als hij voorbij mijn tafeltje komt fluistert hij: "Blijf hier zitten, ik ben zo terug. Dan zingen we nog een keer."

Als de ober de buitendeur dicht doet klinkt vanaf het terras:

 

"Ontwaakt, verworpenen der aarde.."

10. Gedichten:

Auteur: Mathieu Peeters

 

Diep in zijn ogen

Diep in zijn ogen lag de waarheid

Goed verscholen achter de leugen

Zou hij het nog weten, vergeten zijn

Weggestopt in zijn verleden

Bedolven onder zijn eigen waarheid

wachtte de leugen op de openbaring

Die was nabij toen hij haar beloog

Met liefste het was niets dan een flirt

Ik hou alleen maar van jou

Zij luisterde naar zijn betoog

Geloof me het is zo

Verkoos de leugen en zijn berouw

En kreeg daarmee de leugen cadeau

 

Eens in de zomertijd

Eens in de zomertijd

Schitterde de zon op jouw glimmend voorhoofd.

De pareltjes zweet op je wangen als diamantjes op een kroon.

Deden mij beseffen, jij, de koningin van de zomer.

De toorn des tijd doorstaan,

nog steeds op de troon.

 

Je zegt het maar

Je zegt het maar

Zeg me wanneer er niets te zeggen valt.

Zeg me wanneer woorden te kort schieten.

Laat me zien wanneer het gevoel regeert.

Laat me weten welke weg te gaan

om de waarheid te ontmoeten.

Zijn je leugens echt, je woorden oprecht.

Zijn je blikken geveinsd, je affectie berekend.

Geef je, om mij gunstig te stemmen.

Geef je de leugen cadeau

omdat je niet anders geven kan.

Zeg me wanneer je iets te zeggen hebt.

Zeg me wanneer je het zelf bent

Alleen dan zal ik luisteren.

Alleen dan wanneer er echt wat te zeggen valt.

 

Roes

Gelaten verteer ik de laatste minuut van een mijn zeldzame heldere momenten.

De mijzelf opgelegde alertheid ten spijt.

Geef ik een plaatsje toe in de rij voor het loket.

Stilte is mijn broeder gedwee mijn verzet.

Zwijgzame bode van de tijd graag een kaartje voor de reis.

Wijs mij het bijster spoor, de wissel van de tijd.

Gezeteld met mijn kaartje ter hand.

Wachtend op het punt van vertrek.

Val ik stilaan terug in de roes van mijn bestaan.

 

Makkelijke keus

Beschouw jezelf als de makkelijke keus die het moeilijk maakt te kiezen.

Zo vaak overdacht en afgewogen, de voor en tegens.

Die tevens niet van waarde bleken te zijn nadat de keuze was gemaakt.

Opnieuw je plan trekkend kom je tot de conclusie,

dat voordat je de afweging maakte, je het eigenlijk al wist.

Het beste komt het eerst in je op.

Je bent niet het leven dat je leidt maar de keuzes die je maakt.

Je bent niet de leugen die je vertelt maar de waarheid die je belijdt